این ستم کیشان که وهم زندگی را هاله اند

در تلاش خودکشیها شعلهٔ جواله اند

عمرها شد حرف دردی آشنای گوش نیست

کوهکن تا بی نفس شد کوهها بی ناله اند

خلقی از خود رفت واکنون ذکر ایشان می رود

کاروان خواب را افسانه ها دنباله اند

دعوی مردان این عصر انفعالی بیش نیست

شیر می غرند و چون وامی رسی بزغاله اند

سرد شد دل از دم این پهلوانان غرور

رستمند اما بغل پرورده های خاله اند

دل سیاهی یکقلم آیینه دار صحبت است

گر همه اهل خراسانند از بنگاله اند

جمله با روی ملایم قطره اند اما چه سود

چون به مینای دل افتادند یکسر ژاله اند

همچو دندان بهر ایذا وصل و هجرشان یکی ست

گر همه یک ساله می آیند وگر صدساله اند

با عروج جاه این افسردگان بی مدار

بر لب هر بام چون خشث کهن تبخاله اند

چشم اگر دارد تمیز حسن و قبح اعتبار

زنگیان جامه گلگون ، نوبهار لاله اند

بیدل از خرد وبزرگ آن به که برداری نظر

دور گاوان رفت و اکنون حاضران گوساله اند